زیست بسپارها پلیمر تولید شده توسط موجودات زنده هستند.
به عبارت دیگر، آن ها مولکول های زیستی پلیمری هستند. از آنجا که آن ها جزء پلیمر ها هستند، پلیمر های زیستی حاوی واحد مونومر با پیوند کووالانسی به شکل ساختار های بزرگتر می باشند. سه دستۀ اصلی از پلیمر های زیستی، طبقه بندی با توجه به واحد مونومر استفاده می شود و ساختار پلیمر های زیستی را تشکیل می دهند که در آن ها پلی نوکلئوتید (RNA) و (DNA)، که پلیمرهای طولانی متشکل از 13 یا بیشتر مونومر نوکلئوتید هستند، وجود دارد.
پلی پپتید، که پلیمرهای کوتاه اسید های آمینه هستند، و پلی ساکارید ها، که اغلب سازه های خطی کربوهیدرات پلیمری اند با هم پیوند می خورند.
سلولز رایج ترین ترکیب آلی و بیوپلیمر ها بر روی زمین است. حدود 33 درصد از تمام گیاهان سلولز است. محتوای سلولز پنبه 90 درصد است، در حالی که چوب دارای 50 درصد سلولز می باشد.
زیست بسپار ها در مقابل پلیمر های مصنوعی:
تفاوت عمده تعریف بین بسپار های زیستی و پلیمر های دیگر را می توان در ساختار آن ها پیدا نمود. همه پلیمر ها از واحد تکراری به نام مونومر ساخته شده اند. زیست بسپار ها اغلب دارای ساختار تعریف شده خوبی است، هر چند این یک تعریف مشخصه دارد (به عنوان مثال: لیگنو سلولز ها) نُه ترکیب شیمیایی دقیق و توالی که در این واحد چیده می شوند به نام ساختار اولیه، در مورد پروتئین معروف هستند. بسیاری از پلیمر های زیستی خود به خود به شکل جمع و جور با مشخصه برابر (همچنین در ساختار “پروتئین” و ساختار ثانویه و ساختار سوم آن)، که عملکرد های بیولوژیک خود را تعیین کرده و در یک راه پیچیده بر روی سازه های اولیه آن ها وابسته می شوند. در زیست شناسی ساختار مطالعه خواص ساختار های پلیمرهای زیستی شرح داده می شود. در مقابل، پلیمر های با ساختار بیشتر مصنوعی بسیار ساده تر و تصادفی می باشند.
این واقعیت منجر به توزیع جرم مولکولی می شود که در زیست بسپارها گم شده است. در واقع، در سنتز آن ها توسط یک فرآیند از قالب موجود در اکثر سیستم های داخل بدن کنترل می شوند، تمام پلیمر های زیستی از یک نوع (مثلا یک پروتئین خاص) و همه به طور یکسان می باشند که همه آن ها شامل توالی مشابه و تعداد مونومر و در نتیجه همه آن ها به همان اندازه جرم هستند. این پدیده به نام تک توزیعی در مقابل پلیمرهای مصنوعی، با پدیده چند توزیعی مواجه می شوند در نتیجه، زیست بسپار ها دارای شاخص چند توزیعی از یک واکنش هستند.
کنوانسیون ها و نامگذاری پلی پپتید ها:
این کنوانسیون برای پلی پپتیدی است که در لیست باقی مانده اسید آمینه تشکیل دهنده آن به عنوان پایانه آمینه آن ها را از پایانه کربوکسیلیک به صورت اسیدی تغییر می دهد. آمینو اسید های باقی مانده همواره با صفحات پپتید پیوست داده می شوند. پروتئین، هر چند در محاوره جهت اشاره به هر پلی پپتیدی استفاده می شود، اما اشاره به فرم های تابعی بزرگتر و یا به طور کامل را می توانید از چند زنجیره پلی پپتیدی و همچنین زنجیر تشکیل شده از آن ها به دست آورد. پروتئین ها نیز می توانند اصلاح شوند و شامل اجزای غیر پپتید، مانند زنجیر قند و چربی شوند.
اسید های نوکلئیک:
این کنوانسیون برای یک توالی اسید نوکلئیک است که به لیست نوکلئوتید عنوان آن ها را از «پایانه ‘3 به پایانه ‘5 زنجیره پلیمر، که در آن ‘5 و ‘3 شماره مراجعه کربن در سراسر ریبوز است رخ می دهد. حلقه ای که در شکل گیری ارتباط دی استر فسفات با زنجیره هایی شرکت می کنند. چنین دنباله هایی ساختار اولیه از پلیمر های زیستی نامیده می شوند.
قند ها:
زیست بسپار ها بر اساس قند معمولا با توجه به کنوانسیون دشوار می باشند. پلیمر های قند می توانند خطی و یا شاخه ای باشند و معمولا با پیوند گلیکوزیدی پیوست نمایند. قرار دادن آن ها بر اساس ارتباط دقیق می تواند متفاوت باشد، و جهت گیری از گروه های عاملی نیز در این ارتباط مهم است، و در نتیجه صفحات -α و -β گلیکوزیدی با شماره قطعی موقعیت کربن را در ارتباط با حلقه بیان می کند. علاوه بر این، بسیاری از واحد های قند می تواند تغییرات شیمیایی مختلفی تحت معاینه داشته باشند، و حتی می تواند شکل قطعات دیگر مولکول ها، مانند گلیکو پروتئین شوند.
ادامه مطلب در بخش بعدی . . .
